Sign In Sign-Up

Welcome!

Close

Would you like to make this site your homepage? It's fast and easy...

Yes, Please make this my home page!

No Thanks

  Don't show this to me again.

Close

حتما تا كنون با عناويني همچون FAT16 و FAT32 آشنا هستيد . اين دو از سيستم هاي فايلي مايكروسافت هستند كه در حال حاضر با توجه به گسترش زمينه هاي مختلف سيستم هاي كامپيوتري ناكارآمد و غير قابل اطمينان هستند . يكي از مهمترين مشكلات امنيتي در سيستم FAT16 و FAT32 عدم توانايي در تعريف سطوح مجوز دسترسي به فايل ها و يا پوشه ها مي باشد . كه اين امر مي تواند به عنوان يكي از دلايل ناكارآمدي و قابل اطمينان نبودن اين سيستم ها در سطوح شبكه باشد . بر اين اساس مايكروسافت سيستم فايلي جديدي تحت عنوان NTFS را ايجاد نمود كه از يك ساختار 64 بيتي پشتيباني مي كند و از اين رو كاربران مي توانند فايل هايي ايجاد كنند كه طول نام آنها تا 256 كاركتر باشد . چهار مجوز استاندارد در سيستم NTFS براي فايل ها و پوشه ها وجود دارند : 1- No Access: با انتخاب اين گزينه كاربران هيچگونه مجوزي براي خواندن ، نوشتن و ... فايل يا پوشه مربوطه نواهند داشت . 2- Read : با توجه به آنكه اجزاه خواندن يك فايل شامل اجراي آن نيز مي باشد ،از اين رو كاربري كه اين سطوح از دسترسي را داشته باشد مي تواند فايل را اجرا كرده و آن را بخواند . 3- Change : اين سطح دسترسي و مجوز ، كاربر را قادر مي كند تا فايل را خوانده و در صورت لزوم تغييرات خود را در آن انجام دهد يا حني فايل را حذف كند . 4- Full Control : با فعال بودن اين گزينه كاربران داراي مجوز مي توانند فايل را خواند ، تغييرات مورد نياز را درآن ايجاد كرده و يا حذف كنند . در واقع تمام امكانات و اختياراتي كه كاربر در حالت Change دارد در اين قسمت نيز وجود دارد و فرق اين دو سطح مجوز در آن است كه با داشتن مجوز Full Controll ، كاربر مي تواند حتي براي ساير كاربران سيستم دسترسي تعريف كند و يا دسترسي كاربر ديگر را از آن پوشه و يا فايل حذف كند . از لحاظ امنيتي بهتر است حتي الامكان از اين مجوز استفاده نكنيد ، زيرا داشتن مجوز Change بالاترين سطح دسترسي را به كاربران مي دهد مگر آنكه واقعا بخواهيد كاربري امكان تعريف يا حذف مجوز براي سايرين را داشته باشد . البته مجوزه هاي ديگري نيز چون Read Only ، No Execute، Execute Only ، Write Only و ... نيز قابل تعريف مي باشند . تعيين مجوز براي منابع اشتراكي شبكه مجوزهاي بررسي شده در فوق در واقع براي تعيين سطح دسترسي كاربراني است كه از يك سيستم بطور مشترك استفاده مي كنند . اما ممكن است سيستم شما در بين چندين سيستم ديگر و در يك شبكه قرار گرفته باشد و شما بخواهيد با تعيين سطح دسترسي هاي مشخص امكان دسترسي به يك يا چند كاربر بدهيد . پس از تعريف منابع اشتاركي در سيستم تان كه مي تواند فايل ها ، پوشه ها ، درايو ها ، چاپگر ، اسكنر و ... باشد ، كاربران داراي مجوز مي توانند به اين منابع دسترسي داشته باشند . با توجه به آنچه گذشت مي توان سطوح دسترسي كاربران در سطح شبكه را نيز به شكل زير تعريف كرد : 1- No Access: نازلترين سطح دسترسي (دسترسي وجود ندارد) 2- Read : اجرا و خواندن 3- Change : اجرا ، خواندن و اعمال تغييرات 4- Full Control : اجرا ، خواندن ، نوشتن و اعمال تغييرات ، تغيير در سطح مجوز ها با توجه به اين توانايي ها شما مي توانيد براي يك فايل و يا پوشه در هر دو وضعيت سيستم محلي و شبكه ، مجوزلازم را به كاربران بدهيد . مثلا با تعيين مجوز Change براي يك فايل در سيستم محلي ، به كاربراني كه در پشت سيستم شما مي نشينند امكان اعمال تغييرات را در فايل بدهيد و با تعيين مجوز Read در سطح شبكه تنها امكان خواندن را به كاربراني كه از شبكه استفاده مي كنند بدهيد . البته در صورت جابجايي اين سطوح ، يعني تعيين مجوز Change, در سطح شبكه و Read در سطح سيستم محلي ، تنها مجوز Read كه حداقل سطح دسترسي بين اين دو است به كاربران داده مي شود و كاربران شبكه نيز تنها مي توانند فايل را خوانده و اجرا كنند .

هر کامپيوتري که شما امروزه براي خانه يا محل کار خود مي خريد ، داراي يک يا چند رابط USB مي باشد که در پشت آن است. اين رابطهاي USB اين اجازه را به شما مي دهند که هر گونه وسيله اي اعم از Mouse يا Printer را به راحتي و آساني به کامپيوتر خود وصل کنيد. سيستم عامل (OS) نيز USB را پشتيباني مي کند ، بنابراين نصب راه انداز سخت افزار (Driver) نيز سريع و راحت مي باشد. در مقايسه با ساير روشهاي اتصال سخت افزارها به کامپيوتر مثل Parallel Port و Serial Port و يا کارتهاي مخصوصي که در Case کامپيوتر خود نصب مي کنيد ، سخت افزارهاي داراي USB به طور باورنکردني ساده هستند. هر فردي که حداقل دو تا سه سال با کامپيوتر آشنايي داشته باشد مشکلي را که USB سعي در حل آن دارد را مي داند. در گذشته اتصال وسايل به کامپيوترها يک دردسر واقعي بود. Printer ها به وسيله Parallel Port مخصوص پرينتر به کامپيوتر وصل مي شوند که در بيشتر کامپيوتر ها بيشتر از يک درگاه نبود. وسايل ديگري مثل ZIP Drive که در اتصال با کامپيوتر احتياج به سرعت بالا دارند نيز از درگاه موازي استفاده مي کردند که اغلب با موفقيت نسبي و سرعت کم همراه بودند. ولي مودم ها از درگاه سري استفاده مي کردند و همچنين برخي از چاپگرها و چيزهاي مثل Palm Pilots و دوربينهاي ديجيتالي. اغلب کامپيوتر ها حداکثر دو درگاه سري دارند و در اغلب موارد بسيار کند مي باشند. سخت افزارهاي ديگري که نياز به اتصال با سرعت بيشتري داشتند ، با کارتهاي خودشان ارائه مي شدند که اين کارتها مي بايست در شيار کارت در داخل Case کامپيوتر قرار مي گرفتند. متاسفانه تعداد اين شيار هاي کارت محدود مي باشد و شما احتياج به يک متخصص براي نصب نرم افزار برخي از اين کارتها خواهيد داشت. هدف USB پايان دادن به اين دردسرها مي باشد. USB يک راه استاندارد شده و راحت را براي اتصال تا 127 سخت افزار مختلف به يک کامپيوتر ، در اختيار شما قرار مي دهد. هر سخت افزار مي تواند حداکثر تا 6 مگابايت در ثانيه از پهناي باند استفاده کند ، که براي تعداد بسياري از سخت افزارهاي جانبي که اغلب مردم مي خواهند به کامپيوتر خود متصل کنند به اندازه کافي سريع است. امروزه تقريبا تمام سخت افزارهايي که ساخته مي شوند ، USB را دارا مي باشند. نمونه ليستي از واحدهاي USB که شما مي توانيد بخريد به شرح زير است : Printers Scanners Mice Joysticks Flight yokes Digital cameras Webcams Scientific data acquisition devices Modems Speakers Telephones Video phones Storage devices such as Zip drives Network connections اتصال يک سخت افزار USB به کامپيوتر بسيار آسان است. درگاه USB را در پشت کامپيوتر پيدا کنيد و اتصال دهنده USB را به آن متصل کنيد. چنانچه دستگاه شما جديد باشد ، سيستم عامل آن را به طور خودکار شناسايي کرده و ديسک راه انداز را مي خواهد. چنانچه دستگاه نصب شده باشد ، کامپيوتر USB را فعال ساخته و شروع بع ارتباط مي کند. (USB مي تواند در هر زمان به کامپيوتر وصل و يا از آن جدا شود). اغلب سخت افزارهاي USB با کابل مخصوص خود ارائه مي شوند و کابل يک فيش A دارد. در غير اينصورت فيش آن به صورت B مي باشد. اتصال A به صورت UpStream به سمت کامپيوتر عمل مي کند ، در حالي که اتصال B در جهت DownStream عمل کرده و به واحدهاي مجزا متصل مي شود. با استفاده از اتصال دهنده هاي مختلف در حالت Upstream و DownStream اختلال غير ممکن است. اگر شما يک کابل اتصال دهنده B را به يک سخت افزار متصل کنيد مي دانيد که کار خواهد کرد. به طور مشابه شما مي توانيد هر اتصال دهنده A را به هر سوکت A متصل کنيد . USB استاندارد تا 127 دستگاه را پشتيباني مي کند و USB HUB ها نيز يکي از شاخه هاي اين استاندارد هستند. يک هاب معمولا داراي 4 پورت مي باشد ولي ممکن است بيشتر باشد. شما هاب مورد نظر را به کامپيوتر خود وصل کنيد و بقيه دستگاهها يا حتي هاب ديگري را به اين هاب وصل مي کنيد. با زنجيري شدن اين HUB ها به يکديگر ، شما مي توانيد ده ها در گاه USB قابل دسترس با يک کامپيوتر داشته باشيد. HUB ها مي توانند روشن و يا خاموش شوند. چنانکه جلوتر خواهيد ديد USB استاندارد به دستگاهها اين اجازه را مي دهد تا برق خود را از USB Connection بگيرند. مشخص است که يک دستگاه پر مصرف مثل يک پرينتر و يا يک اسکنر خودشان برق مورد احتياجشان را تامين مي کنند اما دستگاههاي کم ولتاژ مثل Mouseها يا دوربينهاي Digitalي به منظور ساده تر شدن ، برقشان را از BUS دريافت مي کنند. برق (تا 500 ميلي آمپر در 5 ولت) از کامپيوتر مي آيد. اگر شما تعداد زيادي از دستگاههاي Self Powered مثل پرينتر و اسکنر داشته باشيد ، در آن صورت Hub شما احتياجي به برق نخواهد داشت. هيچ کدام از اين دستگاهها که به Hub متصل شده اند احتياج به برق اضافه ندارند بلکه کامپيوتر آن را تامين مي کند. اگر چنانچه تعداد زيادي دستگاههاي بودن منبع تغذيه مثل Mouse و دوربينها را داشته باشيد ، احتمالا به يک هاب با منبع تغذيه احتياج پيدا خواهيد کرد. هاب Transformer مخصوص خود را دارد که برق لازم براي bus را تامين مي کند. بنابراين دستگاهها بار زيادي به منبع تغذيه کامپيوتر شما وارد نمي کنند.

پروسسورهاي امن پاشنه آشيل شايد تا كنون نام Buffer Overflow يا سرريز بافر را شنيده باشيد. بعنوان يك متخصص امنيت شبكه اين نام قاعدتا كابوس هميشگي شما بوده است. اگر اين نام را نشنيده ايد اجازه دهيد تا به شكل ديگري مساله را معرفي كنيم: بعنوان يك مدير شبكه يا كارشناس كامپيوتر بدترين خاطره ماههاي گذشته خود را مرور كنيد... Blaster! يك كرم كامپيوتري كه براي آلوده كردن تمامي كامپيوترهاي سازمان شما تنها به چند ثاينه وقت و يك ارتباط معمولي با اينترنت نياز داشت و البته يكعدد سيستم عامل ويندوز. طبق معمول پس از شيوع يك كرم اينترنتي با آلودگي بالا همه به دنبال مقصرين اصلي ميگردند. ميكروسافت در طي تنها چند ماه بارها مجبور به انتشار Patchهاي جديد شد و البته بيش از هر زمان ديگري اعتبارش به چالش كشيده شد. اما آيا واقعا مقصر اصلي ميكروسافت بود؟ تاريخچه شروع اين ماجرا مربوط به سالها پيش است. طراحان زبان برنامه نويسي C و سپس C++ ظاهرا بيش از حد لازم دمكرات بودند. بايد قبول كرد كه اغلب اوقات كمكي محافظه كاري اگر چاشني كار شود نتيجه بهتر خواهد بود! در حالي كه اغلب زبانهاي برنامه نويسي به شكلي برنامه نويس را در تخصيص و يا كاربري حافظه محدود ميكنند اين زبان دست برنامه نويس را تا حد امكان باز گذاشته تا جايي كه برنامه نويس ميتواند يك رشته صد بايتي را در يك حافظه ده بايتي كپي كند. همين ويژگي باعث شد تا برنامه نويسان C كمتر حساسيتي در زمينه چك كردن طول رشته هايي كه در يك بافر كپي ميشوند از خود نشان دهند. نتيجه همه اينها بوجود آمدن يك سرگرمي بسيار پر طرفدار براي هكرها بود. با چند كلك فني ميتوان به جاي رشته ورودي يك رشته طولاني حاوي كد يك Back Door را وارد كرد و نتيجه؟ افتادن كنترل كامل كامپيوتر مورد نظر در دست هكر. اصل ماجرا به همين سادگي است و در واقع پايه فني بسياري از كرمهاي اينترنتي و بسياري از خرابكاري ها همين خطاست. Blaster هم بر اساس وجود يك چنين خطايي در يكي از سرويسهاي RPC ويندوز عمل ميكرد. اما اگر مشكل به اين سادگي است چرا تا كنون براي حل آن اقدامي نشده است؟ خواهيد گفت دستكم مي شد به برنامه نويسان پيشنهاد كرد كه لطفا در هنگام نوشتن برنامه طول رشته هاي ورودي را حتما با طول بافر چك كنيد. بسيار پيشنهاد خوبي است اما دو مشكل بزرگ براي عملي كردن آن وجود دارد. اول اينكه برنامه نويسان C اصلا از اين پيشنهاد شما خوششان نخواهد آمد. آنها هميشه كارهاي مهمتري از چك كردن طول رشته ها دارند! و دومين نكته اينكه حجم بسيار عظيمي از كدهايي را كه قبلا نوشته شده نميتوان دوباره تغيير داد. اين مشكل دوم دقيقا چيزي است كه ميكروسافت با آن روبروست : كد ويندوز بنا به برخي روايتها ملغمه عجيب و غريبي است كه هنوز حتي يادگارهايي از كد داس نيز در آن موجود است. راه حلهايي براي آينده واقعيت اينست كه تا كنون يك دوجين راه حل براي حل اين مشكل پيشنهاد شده است و بسياري از تكنولوژيهاي جديد يكي از اولين ويژگيهاي خود را حل اين مشكل عنوان ميكنند. جاوا و .NET دو مثال خوب براي اين قضيه هستند. اين دو زبان (اجازه دهيد با كمي اغماض .NET را زبان بناميم هر چند اينگونه نيست) مكانيزمهاي سخت گيرانه اي براي مديريت حافظه دارند و عملا كنترل كامل حافظه برنامه را از دست برنامه نويس خارج ميكنند. اما همانگونه كه حدس ميزنيد اين دو نيز همان اشكالهاي قبلي را دارند: تغيير تمام كدهاي موجود و تبديل آنها به كدهاي جاوا و يا .NET عملي نيست. اينها مشكل را فقط در آينده دور حل كرده اند اما اكنون چاره چيست؟ تغيير ديدگاه اخيرا شركت AMD پروسسورهايي را روانه بازار كرده است كه مهمترين ويژگي آنها اينست : مقاومت در برابر حمله سرريز بافر. اين اولين بار نيست كه براي مشكلات نرم افزاري راه حلهاي سخت افزاري پيشنهاد ميشود. در واقع به نظر ميرسد مشكل دارد در جايي حل ميشود كه اساسا انتظار آن نميرفت: در پايين ترين سطح سيستم: پروسسور. همانگونه كه پيشتر ديديم اين حمله تنها زماني امكان پذير ميشود كه هكر بتواند بهشي از كد را وارد داده كند و به اجراي آن بپدازد. هر برنامه در هنگام اجرا از بخشهاي مختلفي در حافظه تشكيل ميشود كه مهمترين بخشهاي آن عبارتند از دو بخش كد و داده. تا كنون اين دو بخش از ديد پردازنده ها يكسان بودند و پردازنده تفاوتي بين آنها نميگذاشت . اين تنها نرم افزارها بودند كه اين تفاوت را درك ميكردند. اما ازين پس پردازنده هاي AMD سري Athlon 64 (براي كامپيوترهاي شخصي) و سري Opteron (براي سرورها) اين تفاوت را خواهند فهميد. به محض اينكه هكر سعي كند يك قطعه كد را در قسمت مربوط به داده برنامه اجرا كند پردازنده جلوي آنرا خواهد گرفت و يك پيغام خطا براي سيستم عامل ارسال خواهد كرد و سيستم عامل برنامه عامل خطا را خواهد بست. دقت كنيد كه كاركرد نهايي اين تكنيك وابسته به همكاري كامل سيستم عامل و پردازنده است . به همين دليل مديران AMD عملكرد نهايي اين تكنيك را در نسخه آينده XP وعده داده اند. البته Intel نيز براي اينكه از قافله عقب نماند خبر از همكاري با ميكروسافت براي حل اين مشكل داده است. سري آينده Itanium از شركت اينتل خصلتي مشابه Athlon هاي AMD خواهد داشت. افق آيا اين به معني پايان داستان Blaster يا Slammer است. به نظر نمي رسد اينگونه باشد هر چند بايد منتظر نتايج عملي اين تكنولوژي باشيم اما از همين اكنون ميتوان پيش بيني كرد كه هكرها هم راههاي جديدي خواهند يافت. بهر حال اين نكته را بايد يادآوري كنيم كه تا به امروز مهمترين تكنيك مورد استفاده هكرها سرريز بافر بوده ست. با توجه به اين نكته روزهاي سختي براي آنها در پيش است.

 1- معرفي و اصطلاحات رمزنگاري علم كدها و رمزهاست. يك هنر قديمي است و براي قرنها بمنظور محافظت از پيغامهايي كه بين فرماندهان، جاسوسان،‌ عشاق و ديگران ردوبدل مي‌شده، استفاده شده است تا پيغامهاي آنها محرمانه بماند. هنگامي كه با امنيت ديتا سروكار داريم، نياز به اثبات هويت فرستنده و گيرنده پيغام داريم و در ضمن بايد از عدم تغيير محتواي پيغام مطمئن شويم. اين سه موضوع يعني محرمانگي، تصديق هويت و جامعيت در قلب امنيت ارتباطات ديتاي مدرن قرار دارند و مي‌توانند از رمزنگاري استفاده كنند. اغلب اين مساله بايد تضمين شود كه يك پيغام فقط ميتواند توسط كساني خوانده شود كه پيغام براي آنها ارسال شده است و ديگران اين اجازه را ندارند. روشي كه تامين كننده اين مساله باشد "رمزنگاري" نام دارد. رمزنگاري هنر نوشتن بصورت رمز است بطوريكه هيچكس بغير از دريافت كننده موردنظر نتواند محتواي پيغام را بخواند. رمزنگاري مخفف‌ها و اصطلاحات مخصوص به خود را دارد. براي درك عميق‌تر به مقداري از دانش رياضيات نياز است. براي محافظت از ديتاي اصلي ( كه بعنوان plaintext شناخته مي‌شود)، آنرا با استفاده از يك كليد (رشته‌اي محدود از بيتها) بصورت رمز در مي‌آوريم تا كسي كه ديتاي حاصله را مي‌خواند قادر به درك آن نباشد. ديتاي رمزشده (كه بعنوان ciphertext شناخته مي‌شود) بصورت يك سري بي‌معني از بيتها بدون داشتن رابطه مشخصي با ديتاي اصلي بنظر مي‌رسد. براي حصول متن اوليه دريافت‌كننده آنرا رمزگشايي مي‌كند. يك شخص ثالت (مثلا يك هكر) مي‌تواند براي اينكه بدون دانستن كليد به ديتاي اصلي دست يابد، كشف رمز‌نوشته (cryptanalysis) كند. بخاطرداشتن وجود اين شخص ثالث بسيار مهم است. رمزنگاري دو جزء اصلي دارد، يك الگوريتم و يك كليد. الگوريتم يك مبدل يا فرمول رياضي است. تعداد كمي الگوريتم قدرتمند وجود دارد كه بيشتر آنها بعنوان استانداردها يا مقالات رياضي منتشر شده‌اند. كليد، يك رشته از ارقام دودويي (صفر و يك) است كه بخودي‌خود بي‌معني است. رمزنگاري مدرن فرض مي‌كند كه الگوريتم شناخته شده است يا مي‌تواند كشف شود. كليد است كه بايد مخفي نگاه داشته شود و كليد است كه در هر مرحله پياده‌سازي تغيير مي‌كند. رمزگشايي ممكن است از همان جفت الگوريتم و كليد يا جفت متفاوتي استفاده كند. ديتاي اوليه اغلب قبل از رمزشدن بازچيني مي‌شود؛ اين عمل عموما بعنوان scrambling شناخته مي‌شود. بصورت مشخص‌تر، hash functionها بلوكي از ديتا را (كه مي‌تواند هر اندازه‌اي داشته باشد) به طول از پيش مشخص‌شده كاهش مي‌دهد. البته ديتاي اوليه نمي‌تواند از hashed value بازسازي شود. Hash functionها اغلب بعنوان بخشي از يك سيستم تاييد هويت مورد نياز هستند؛ خلاصه‌اي از پيام (شامل مهم‌ترين قسمتها مانند شماره پيام، تاريخ و ساعت، و نواحي مهم ديتا) قبل از رمزنگاري خود پيام، ساخته ‌و hash مي‌شود. يك چك تاييد پيام (Message Authentication Check) يا MAC يك الگوريتم ثابت با توليد يك امضاء برروي پيام با استفاده از يك كليد متقارن است. هدف آن نشان دادن اين مطلب است كه پيام بين ارسال و دريافت تغيير نكرده است. هنگامي كه رمزنگاري توسط كليد عمومي براي تاييد هويت فرستنده پيام استفاده مي‌شود، منجر به ايجاد امضاي ديجيتال (digital signature) مي‌شود. 2- الگوريتم‌ها طراحي الگوريتمهاي رمزنگاري مقوله‌اي براي متخصصان رياضي است. طراحان سيستمهايي كه در آنها از رمزنگاري استفاده مي‌شود، بايد از نقاط قوت و ضعف الگوريتمهاي موجود مطلع باشند و براي تعيين الگوريتم مناسب قدرت تصميم‌گيري داشته باشند. اگرچه رمزنگاري از اولين كارهاي شانون (Shannon) در اواخر دهه 40 و اوايل دهه 50 بشدت پيشرفت كرده است، اما كشف رمز نيز پابه‌پاي رمزنگاري به پيش آمده است و الگوريتمهاي كمي هنوز با گذشت زمان ارزش خود را حفظ كرده‌اند. بنابراين تعداد الگوريتمهاي استفاده شده در سيستمهاي كامپيوتري عملي و در سيستمهاي برپايه كارت هوشمند بسيار كم است. 1-2 سيستمهاي كليد متقارن يك الگوريتم متقارن از يك كليد براي رمزنگاري و رمزگشايي استفاده مي‌كند. بيشترين شكل استفاده از رمزنگاري كه در كارتهاي هوشمند و البته در بيشتر سيستمهاي امنيت اطلاعات وجود دارد data encryption algorithm يا DEA است كه بيشتر بعنوان DES‌ شناخته مي‌شود. DES يك محصول دولت ايالات متحده است كه امروزه بطور وسيعي بعنوان يك استاندارد بين‌المللي شناخته ‌مي‌شود. بلوكهاي 64بيتي ديتا توسط يك كليد تنها كه معمولا 56 بيت طول دارد، رمزنگاري و رمزگشايي مي‌شوند. DES‌ از نظر محاسباتي ساده است و براحتي مي‌تواند توسط پردازنده‌هاي كند (بخصوص آنهايي كه در كارتهاي هوشمند وجود دارند) انجام گيرد. اين روش بستگي به مخفي‌بودن كليد دارد. بنابراين براي استفاده در دو موقعيت مناسب است: هنگامي كه كليدها مي‌توانند به يك روش قابل اعتماد و امن توزيع و ذخيره شوند يا جايي كه كليد بين دو سيستم مبادله مي‌شوند كه قبلا هويت يكديگر را تاييد كرده‌اند عمر كليدها بيشتر از مدت تراكنش طول نمي‌كشد. رمزنگاري DES عموما براي حفاظت ديتا از شنود در طول انتقال استفاده مي‌شود. كليدهاي DES چهل بيتي امروزه در عرض چندين ساعت توسط كامپيوترهاي معمولي شكسته مي‌شوند و بنابراين نبايد براي محافظت از اطلاعات مهم و با مدت طولاني اعتبار استفاده شود. كليد 56بيتي عموما توسط سخت‌افزار يا شبكه‌هاي بخصوصي شكسته مي‌شوند. رمزنگاري DESسه‌تايي عبارتست از كدكردن ديتاي اصلي با استفاده از الگوريتم DES‌ كه در سه مرتبه انجام مي‌گيرد. (دو مرتبه با استفاده از يك كليد به سمت جلو (رمزنگاري) و يك مرتبه به سمت عقب (رمزگشايي) با يك كليد ديگر) مطابق شكل زير: اين عمل تاثير دوبرابر كردن طول مؤثر كليد را دارد؛ بعدا خواهيم ديد كه اين يك عامل مهم در قدرت رمزكنندگي است. الگوريتمهاي استاندارد جديدتر مختلفي پيشنهاد شده‌اند. الگوريتمهايي مانند Blowfish و IDEA براي زماني مورد استفاده قرار گرفته‌اند اما هيچكدام پياده‌سازي سخت‌افزاري نشدند بنابراين بعنوان رقيبي براي DES براي استفاده در كاربردهاي ميكروكنترلي مطرح نبوده‌اند. پروژه استاندارد رمزنگاري پيشرفته دولتي ايالات متحده (AES) الگوريتم Rijndael را براي جايگزيتي DES بعنوان الگوريتم رمزنگاري اوليه انتخاب كرده است. الگوريتم Twofish مشخصا براي پياده‌سازي در پردازنده‌هاي توان‌ـ‌پايين مثلا در كارتهاي هوشمند طراحي شد. در 1998 وزارت دفاع ايالات متحده تصميم گرفت كه الگوريتمها Skipjack و مبادله كليد را كه در كارتهاي Fortezza استفاده شده بود، از محرمانگي خارج سازد. يكي از دلايل اين امر تشويق براي پياده‌سازي بيشتر كارتهاي هوشمند برپايه اين الگوريتمها بود. براي رمزنگاري جرياني (streaming encryption) (كه رمزنگاري ديتا در حين ارسال صورت مي‌گيرد بجاي اينكه ديتاي كدشده در يك فايل مجزا قرار گيرد) الگوريتم RC4‌ سرعت بالا و دامنه‌اي از طول كليدها از 40 تا 256 بيت فراهم مي‌كند. RC4 كه متعلق به امنيت ديتاي RSA‌ است، بصورت عادي براي رمزنگاري ارتباطات دوطرفه امن در اينترنت استفاده مي‌شود. 2-2 سيستمهاي كليد نامتقارن سيستمهاي كليد نامتقارن از كليد مختلفي براي رمزنگاري و رمزگشايي استفاده مي‌كنند. بسياري از سيستمها اجازه مي‌دهند كه يك جزء (كليد عمومي يا public key) منتشر شود در حاليكه ديگري (كليد اختصاصي يا private key) توسط صاحبش حفظ شود. فرستنده پيام، متن را با كليد عمومي گيرنده كد مي‌كند و گيرنده آن را با كليد اختصاصي خودش رمزنگاري ميكند. بعبارتي تنها با كليد اختصاصي گيرنده مي‌توان متن كد شده را به متن اوليه صحيح تبديل كرد. يعني حتي فرستنده نيز اگرچه از محتواي اصلي پيام مطلع است اما نمي‌تواند از متن كدشده به متن اصلي دست يابد، بنابراين پيام كدشده براي هرگيرنده‌اي بجز گيرنده مورد نظر فرستنده بي‌معني خواهد بود. معمولترين سيستم نامتقارن بعنوان RSA‌ شناخته مي‌شود (حروف اول پديدآورندگان آن يعني Rivest ، Shamir و Adlemen است). اگرچه چندين طرح ديگر وجود دارند. مي‌توان از يك سيستم نامتقارن براي نشاندادن اينكه فرستنده پيام همان شخصي است كه ادعا مي‌كند استفاده كرد كه اين عمل اصطلاحا امضاء نام دارد. RSA شامل دو تبديل است كه هركدام احتياج به بتوان‌رساني ماجولار با توانهاي خيلي طولاني دارد: امضاء، متن اصلي را با استفاده از كليد اختصاصي رمز مي‌كند؛ رمزگشايي عمليات مشابه‌اي روي متن رمزشده اما با استفاده از كليد عمومي است. براي تاييد امضاء بررسي مي‌كنيم كه آيا اين نتيجه با ديتاي اوليه يكسان است؛ اگر اينگونه است، امضاء توسط كليد اختصاصي متناظر رمزشده است. به بيان ساده‌تر چنانچه متني از شخصي براي ديگران منتشر شود، اين متن شامل متن اصلي و همان متن اما رمز شده توسط كليد اختصاصي همان شخص است. حال اگر متن رمزشده توسط كليد عمومي آن شخص كه شما از آن مطلعيد رمزگشايي شود، مطابقت متن حاصل و متن اصلي نشاندهنده صحت فرد فرستنده آن است، به اين ترتيب امضاي فرد تصديق مي‌شود. افرادي كه از كليد اختصاصي اين فرد اطلاع ندارند قادر به ايجاد متن رمز‌شده‌ نيستند بطوريكه با رمزگشايي توسط كليد عمومي اين فرد به متن اوليه تبديل شود. اساس سيستم RSA اين فرمول است: X = Yk (mod r) كه X متن كد شده، Y متن اصلي، k كليد اختصاصي و r حاصلضرب دو عدد اوليه بزرگ است كه با دقت انتخاب شده‌اند. براي اطلاع از جزئيات بيشتر مي‌توان به مراجعي كه در اين زمينه وجود دارد رجوع كرد. اين شكل محاسبات روي پردازنده‌هاي بايتي بخصوص روي ? بيتي‌ها كه در كارتهاي هوشمند استفاده مي‌شود بسيار كند است. بنابراين، اگرچه RSA هم تصديق هويت و هم رمزنگاري را ممكن مي‌سازد، در اصل براي تاييد هويت منبع پيام از اين الگوريتم در كارتهاي هوشمند استفاده مي‌شود و براي نشاندادن عدم تغيير پيام در طول ارسال و رمزنگاري كليدهاي آتي استفاده مي‌شود. ساير سيستمهاي كليد نامتقارن شامل سيستمهاي لگاريتم گسسته مي‌شوند مانند Diffie-Hellman، ElGamal و ساير طرحهاي چندجمله‌اي و منحني‌هاي بيضوي. بسياري از اين طرحها عملكردهاي يك‌ـ‌طرفه‌اي دارند كه اجازه تاييدهويت را مي‌دهند اما رمزنگاري ندارند. يك رقيب جديدتر الگوريتم RPK‌ است كه از يك توليدكننده مركب براي تنظيم تركيبي از كليدها با مشخصات مورد نياز استفاده مي‌كند. RPK يك پروسه دو مرحله‌اي است: بعد از فاز آماده‌سازي در رمزنگاري و رمزگشايي (براي يك طرح كليد عمومي) رشته‌هايي از ديتا بطور استثنايي كاراست و مي‌تواند براحتي در سخت‌افزارهاي رايج پياده‌سازي شود. بنابراين بخوبي با رمزنگاري و تصديق‌هويت در ارتباطات سازگار است. طولهاي كليدها براي اين طرحهاي جايگزين بسيار كوتاهتر از كليدهاي مورد استفاده در RSA‌ است كه آنها براي استفاده در چيپ‌كارتها مناسب‌تر است. اما ‌RSA‌ محكي براي ارزيابي ساير الگوريتمها باقي مانده است؛ حضور و بقاي نزديك به سه‌دهه از اين الگوريتم، تضميني در برابر ضعفهاي عمده بشمار مي‌رود.

 شبكه خصوصي مجازي يا Virtual Private Network كه به اختصار VPN ناميده مي شود، امكاني است براي انتقال ترافيك خصوصي بر روي شبكه عمومي. معمولا از VPN براي اتصال دو شبكه خصوصي از طريق يك شبكه عمومي مانند اينترنت استفاده مي شود.منظور از يك شبكه خصوصي شبكه اي است كه بطور آزاد در اختيار و دسترس عموم نيست. VPN به اين دليل مجازي ناميده مي شود كه از نظر دو شبكه خصوصي ، ارتباط از طريق يك ارتباط و شبكه خصوصي بين آنها برقرار است اما در واقع شبكه عمومي اين كار را انجام مي دهد. پياده سازي VPN معمولا اتصال دو يا چند شبكه خصوصي از طريق يك تونل رمزشده انجام مي شود. در واقع به اين وسيله اطلاعات در حال تبادل بر روي شبكه عمومي از ديد ساير كاربران محفوظ مي ماند. VPN را مي توان بسته به شيوه پياده سازي و اهداف پياده سازي آن به انواع مختلفي تقسيم كرد. دسته بندي VPN براساس رمزنگاري VPN را مي توان با توجه به استفاده يا عدم استفاده از رمزنگاري به دو گروه اصلي تقسيم كرد: 1- VPNرمزشده : VPN هاي رمز شده از انواع مكانيزمهاي رمزنگاري براي انتقال امن اطلاعات بر روي شبكه عمومي استفاده مي كنند. يك نمونه خوب از اين VPN ها ، شبكه هاي خصوصي مجازي اجرا شده به كمك IPSec هستند. 2- VPN رمزنشده : اين نوع از VPN براي اتصال دو يا چند شبكه خصوصي با هدف استفاده از منابع شبكه يكديگر ايجاد مي شود. اما امنيت اطلاعات در حال تبادل حائز اهميت نيست يا اين كه اين امنيت با روش ديگري غير از رمزنگاري تامين مي شود. يكي از اين روشها تفكيك مسيريابي است. منظور از تفكيك مسيريابي آن است كه تنها اطلاعات در حال تبادل بين دو شبكه خصوصي به هر يك از آنها مسير دهي مي شوند. (MPLS VPN) در اين مواقع مي توان در لايه هاي بالاتر از رمزنگاري مانند SSL استفاده كرد. هر دو روش ذكر شده مي توانند با توجه به سياست امنيتي مورد نظر ، امنيت مناسبي را براي مجموعه به ارمغان بياورند، اما معمولا VPN هاي رمز شده براي ايجاد VPN امن به كار مي روند. ساير انواع VPN مانند MPLS VPN بستگي به امنيت و جامعيت عمليات مسيريابي دارند. دسته بندي VPN براساس لايه پياده سازي VPN بر اساس لايه مدل OSI كه در آن پياده سازي شده اند نيز قابل دسته بندي هستند. اين موضوع از اهميت خاصي برخوردار است. براي مثال در VPN هاي رمز شده ، لايه اي كه در آن رمزنگاري انجام مي شود در حجم ترافيك رمز شده تاثير دارد. همچنين سطح شفافيت VPN براي كاربران آن نيز با توجه به لايه پياده سازي مطرح مي شود. 1- VPN لايه پيوند داده : با استفاده از VPN هاي لايه پيوند داده مي توان دو شبكه خصوصي را در لايه 2 مدل OSI با استفاده از پروتكلهايي مانند ATM يا Frame Relay به هم متصل كرد.با وجودي كه اين مكانيزم راه حل مناسبي به نظر مي رسد اما معمولا روش ارزني نيست چون نياز به يك مسير اختصاصي لايه 2 دارد. پروتكلهاي Frame Relay و ATM مكانيزمهاي رمزنگاري را تامين نمي كنند. آنها فقط به ترافيك اجازه مي دهند تا بسته به آن كه به كدام اتصال لايه 2 تعلق دارد ، تفكيك شود. بنابراين اگر به امنيت بيشتري نياز داريد بايد مكانيزمهاي رمزنگاري مناسبي را به كار بگيريد. 2- VPN لايه شبكه : اين سري از VPN ها با استفاده از tunneling لايه 3 و/يا تكنيكهاي رمزنگاري استفاده مي كنند. براي مثال مي توان به IPSec Tunneling و پروتكل رمزنگاري براي ايجاد VPN اشاره كرد.مثالهاي ديگر پروتكلهاي GRE و L2TP هستند. جالب است اشاره كنيم كه L2TP در ترافيك لايه 2 تونل مي زند اما از لايه 3 براي اين كار استفاده مي كند. بنابراين در VPN هاي لايه شبكه قرار مي گيرد. اين لايه براي انجام رمزنگاري نيز بسيار مناسب است. در بخشهاي بعدي اين گزارش به اين سري از VPN ها به طور مشروح خواهيم پرداخت. 3- VPN لايه كاربرد : اين VPN ها براي كار با برنامه هاي كاربردي خاص ايجاد شده اند. VPN هاي مبتني بر SSL از مثالهاي خوب براي اين نوع از VPN هستند. SSL رمزنگاري را بين مرورگر وب و سروري كه SSL را اجرا مي كند، تامين مي كند.SSH مثال ديگري براي اين نوع از VPN ها است.SSH به عنوان يك مكانيزم امن و رمز شده براي login به اجزاي مختلف شبكه شناخته مي شود. مشكل VPNها در اين لايه آن است كه هرچه خدمات و برنامه هاي جديدي اضافه مي شوند ، پشتيباني آنها در VPN نيز بايد اضافه شود. دسته بندي VPN براساس كاركرد تجاري VPN را براي رسيدن به اهداف تجاري خاصي ايجاد مي شوند. اين اهداف تجاري تقسيم بندي جديدي را براي VPN بنا مي كنند . 1- VPN اينترانتي : اين سري از VPN ها دو يا چند شبكه خصوصي را در درون يك سازمان به هم متصل مي كنند. اين نوع از VPN زماني معنا مي كند كه مي خواهيم شعب يا دفاتر يك سازمان در نقاط دوردست را به مركز آن متصل كنيم و يك شبكه امن بين آنها برقرار كنيم. VPN اكسترانتي : اين سري از VPN ها براي اتصال دو يا چند شبكه خصوصي از دو يا چند سازمان به كار مي روند. از اين نوع VPN معمولا براي سناريوهاي B2B كه در آن دو شركت مي خواهند به ارتباطات تجاري با يكديگر بپردازند، استفاده مي شود.

ديگر ويندوز XP گزارش خطا نمي فرستد اگر شما نيز از كاربران ويندوز XP باشيد،‌ حتما تا به حال با پنجره Error Reporting چندين بار برخورد كرده ايد. پنجره اي كه در صورت برخورد سيستم با مشكل، توسط ويندوز XP نشان داده مي شود و علاوه بر نمايش مشكل سيستم، از شما مي خواهد كه در صورت اتصال به اينترنت، اين مشكل را براي شركت مايكروسافت ارسال كنيد. ممكن است در دفعات اول، اين پيام و كار آن مفيد هم به نظر برسد ولي پس از مدتي براي كاربر خسته كننده نيز خواهد شد. در اين ترفند نحوه حذف « پنجره نمايش و ارسال Error » را توضيح مي دهيم. در ابتدا وارد Control Panel ويندوز XP شده و در آنجا بر روي System كليك كنيد. حالا وارد قسمت Advanced شده و بر روي دكمه Error Reporting كليك كنيد. در اين قسمت با كليك كردن در روبروي عبارت Disable error reporting و نيز برداشتن تيك از روبروي عبارت But notify me when critical errors occur به طور كامل نمايش اين پنجره را حذف كنيد. سپس بر روي Ok كليك كنيد. تمام شد! ديگر آن پيام، وقت و بي وقت مزاحم كار شما نخواهد شد

چگونه هارد ديسك كامپيوتر خود را FDISK كنيم؟  توجه :با Fdisk همه اطلاعات شما پاك مي شود!  نكته : ابتدا شما ميبايست روش بوت كردن سيستم از طريق Floppy و يا CD-Rom را ياد بگيريد در هنگام روشن شدن سيستم دكمه DELET (در بعضي كامپيوتر ها دكمه ديگر) را پائين نگه داريد تا وارد Setup شويد.  دستگاه را به گونه اي تنظيم كنيد كه اولين وسيله بوت شدن CD-Rom باشد. يعني وارد قسمت Bios featurs setup شده و اولين وسيله بوت شدن را CD قرار دهيد. سپس روي گزينهSave &Exit setup كليك كرده و از Setup خارج شويد. در اينجا سوالي مبني بر (Save to cmos and exit (Y/N از شما پرسيده مي شود. كليد Y را فشار دهيد دهيد تا سيستم دوباره Restart شود. بعد از Restart سيستم سه پيغام زير ظاهر ميشود:  CD-ROM Start up menu 1.Boot from hard disk 2.Boot from CD-ROM  سپس گزينه 2 را اتنخاب كرده تا سيستم از روي CDبوت شود. بعد از آن پيغام هاي زير صادر مي گردد: Microsoft Widows98 Start up menu 1.Start Windows98 Setup from CD-Rom 2.Start Computer with CD-Rom supprt 3.Start computer without CD-rom Support 4.View the Help file شما گزينه 2 را انتخاب كنيد .پس از چند لحظه جلوي پرامپت درايو (مثلاF:\> ) فرمان Fdisk را تايپ و كليد Enter رو بزنيد. فورا پيغامي مبني بر اينكه ظرفيت Hard شمااز 512 بيشتر است ظاهر ميشود. كليد Y وسپسEnter رو فشار بدين.سپس صفحه اصلي Fdisk ظاهر ميشود. Fdisk option current fixed disk drive:1 choose 1 of the following: 1.creat dos partion or logical dos drive 2.set active partion 3.delet partion or logical dos drive 4.display partion information Enter choice:… اين صفحه شامل گزينه هايي جهت انجام اعمال مختلف بر روي ديسك سخت ميباشد. توجه: در پارتيشن بندي و كار با Fdisk با سه اصطلاح بر خورد ميكنيد كه عبارتند از Primery ,Extended,logical برخورد ميكنيد كه سيستم عامل از دوتاي اولي استفاده ميكند.درايو C كامپيوتر همان Primery hsj و بقيه Extended هستند.در Fdisk ابتدا Primery و بعد Extended ايجاد ميكنيم.وبراي حذف پارتيشن ها برعكس ايجاد اونا عمل ميكنيم. توجه : ابتدا در صورت وجود پارتيشن آنها را پاك ميكنيم خوب از اين پنجره اصلي گزينه 3 رو انتخاب كنين.سپس پنجره اي ظاهر ميشه كه از او گزينه: 3.Delet logical dos drive in the extended dos partion بعد از اين كار صفحهاي شامل پيغام هاي زير ظاهر ميشه:  WARNING!Data in deleted logical dos drive will be lost What drive do you want to delete? سپس شما نام آخرين درايو Hard خودتان را وارد كنيد وenter رو بزنين.سپس EnterVolume ظاهر ميشه كه شما يايد برچسب درايوتان رو وارد كنين يا اگه بر چسبي نداره Enter رو بزنين. (اگه درايو شما برچسب داشته باشه مثلا به جاي حرف Dبرچسب اون مثلا MyDriveظاهر ميشه) سپس پيغام زير ظاهر ميشه: [Are you sure?(Y/N)?[Y براي تاييد حرف Yرو بزنين و بعد Enter و به همين ترتيب همه درايوهاي منطقي(Logical) رو پاك كنين. بعد از پاك شدن همه درايوهاي منطقي پيغام زير ظاهر ميشه. All logical drive deleted in the extended dos partion سپس چند بار دكمه Esc رو بزنين تا وارد صفحه اصلي بشين. (Fdiskoption)بعد دكمه 3 (Delet partion….) از صفحه بعدي ظاهر شده (Delet extended dos partion)رو انتخاب كنين.بعديه پيغام (Warning………)  ظاهر ميشه كه بايد شما كليد Yرو بزنين بعد Enter.سپس پيغام زير ظاهر ميشه: Exttended dos partion Deleted دكمه Esc رو بزنين تا وارد صفحه اصلي بشين.(Fdisk Option).بعد باز گزينه 3 بعدش از صفحه باز شده گزينه ا رو وارد كنين.تا پارتيشن اوليه خذف شه (Delet primery dos partion). سپس پيغام (Warning data in the deleted primery dos partion will be lost.زيرپيغام :  What primery partion do you want to delete?[1]  شما كليد Enter رو بزنين.پيغام زير ظاهر ميشه: Enter volume labe…?[]  در صورت وجود بر چسب(احتمالا ندارين)آن را تايپ و Enter رو بزنين در غير اين صورت Enter رو بزنين. پيغام Are you sure(Y/N)  كه گزينه Yسپس كليد Enter رو بزنين.پيغام زير ضاهر ميشه: Primery dos partion deleted دكمه Esc را بزنين تا وارد صفحه اصلي بشين.حالا پارتيشن هاي شما حذف شده . براي ايجاد پارتيشن از صفحه اصلي گزينه 1 يعني (1.Create dos partion or logical…..) رو بزنين .  بعد از طي اين مراحل صفحه اي با مشخصات زير حاصل ميشود  Creat dos partion or logical dos drive Current fixed disk drive:1 Choose 1 of the following: 1.creat primery dos partion 2.creat extended dos partion 3.creat logical dos drive in extended dos partion Enter choice سپس كليد 1 راتايپ وenter رو بزنين.مدتي صبر كنيد تا 100% CompleteوVerifying drive integrityتا 100%كامل شه.بعد از اون پيغام زير ظاهر ميشه: Creat primery dos partion Current fixed disk drive:1 Do you wish to use the maximum available……………… Press Esc to return to fdisk options كادر بالا از شما مي پرسه كه آيا مي خواهيد تمام ديسك سخت پارتيشن اوليه(Primery)گردد؟شما دكمه Nرا تايپ كرده وسپس Enter رو بزنين.سپس مدتي صبر كنيد تا 100%كامل بشه …بعدش صفحه زير ظاهر ميشه:  Creat primery dos partion Current fixed……….. Total disk space is ……..mbytes(1mb=……….) Maximum space avalable for partion is……. Enter partion size in mbytes or ………. Press esc ………… صفحه بالا ظرفيت هارد شما را كه براي اين عمل در دسترس ميباشد رو اعلام ميكنه شما بايد در اين مرحله براي درايو Strart up تان مقداري را در مقياس مگا بايت وارد كنيد(البته درصد هم ميشه). توصيه: 1.آنهاي كه هارد 20 دارن 3000 رو بزنن 2.هارد 30 ،4000يا 4500 3.هارد 40 به بالا تا 80،6000يا 5500 4.هاردهاي 20 به پايين به نسبت 2500،2000،1500،1000 5… بعد از وارد كردن مقدار Enter رو زده تا پيغام زير ظاهر بشه:  Primery dos partion created سپس Escرو زده تا وارد صفحه اصلي Fdiskبشين.از صفحه اصلي گزينه ا (Creat dos ………or logical…..) واز صفحه بعدي گزينه 2 (Creat extended dos partion) رو زده مدتي صبر كنيد تا 100%كامل شه.سپس صفحه زير ظاهر ميشه  Creat extended dos partion Current fixed………. Partion status type volume label mbytes……. C:1 pri… Total disk space is………. Enter partion size in mbytes or per……………………. No partion defind Press esc…………… سپس كليد Enter رو بزنين.تا پيغام (Extended……..)ظاهر شه. حالا كليد Esc رو بزنين تا سيستم به طور اتوماتيك وارد بخش ايجاد درايوهاي منطقي شه.مدتي صبر كنيد تا 100%تمام بشه سپس از صفحه بعدي ظاهر شده عدد دلخواه خودتان به مگابايت رو براي درايو D:وارد كنيد.مدتي صبر كنيد تا100%كامل شه.بعد از اين مرحله(يا احيانا Restart system)ماجرا رو براي درايو هاي منطقي ديگه از قبيل E تا Z ادامه بدبن تا جاييكه هارد شما تمام شود. توصيه: سعي كنيد كه حتي الامكان درايو هايتان كم باشه معمولا 4 درايو كافيه بعد از اينكه تمام هارد پارتيشن بندي شد پيغام :  All available disk space in the extended dos ……………………  ظاهر ميشه.حالا دكمه Esc رو بزنين تا وارد صفحه اصلي بشين.از صفحه اصلي گزينه 2(Set active partion )رو انتخاب كنيد.در صفحه بعدي ظاهر شده كليد 1 رو زده و Enter كنيد. با عمل فوق درايو C شما به عنوان درايو Start up بوده فعال ميشه.سپس پيغام Partion 1 made active ظاهر ميشه. بدين تر تيب پارتيشن بندي به اتمام ميرسه . نكته هاي قابل توجه : 1.ممكن است در بعضي از سيستم ها در حين عمليات هاي بالا Restart هاي متعددي انجام شود. 2.پس از عمل Fdisk حتما توسط دستور a:\format drive را براي همه درايوها انجام دهيد تا به FAT 32 تبديل شوند. 3.از Fdisk زياد پرهيز كنيد زيرا باعث خراب شدن هارد شما ميشود. 4زياد عجله نكنيد!